De eerste etappe in de trein

Op de dag van vertrek haalt de taxichauffeur ons keurig om 21.45 uur op en een half uurtje later zijn we bij het Yaroslavl station. Daar vertrekt om 23.25 uur trein 10 naar Irkutsk.

Er komen 2 Nederlandse meiden bij ons staan en als we uiteindelijk in onze wagon - nummer 7 - terecht komen, blijkt het overgrote deel van onze reisgenoten Nederlands te zijn...... met hier en daar een verdwaalde Rus en een paar Engelsen. Wij hebben wel mazzel: we hebben namelijk een 2 persoons coupe in plaats van een 4 persoons. Dus dat is wel weer mooi. De trein vertrekt en al gauw kruipen we in bed. Roeland eerst boven en ik beneden, maar dat werkt niet zo goed. En dus draaien we het om. Dat ligt beter, Roeland kon bovenin zijn benen niet kwijt. De trein schudt flink, maar het lukt toch om een beetje te slapen.

We zitten vlakbij de amovar, de ketel met heet water, van de trein. Heel erg handig! Het ontbijt bestaat uit thee, een mueslireep en een appel. Het landschap trekt met een rustig tempo aan ons voorbij, de trein rijdt de ene keer ongeveer 50 kilometer per uur en later gaat het sneller, waarschijnlijk hooguit zo'n 90 kilometer per uur. Het geeft je de tijd om de omgeving in je op te nemen. We zien veel bomen, voornamelijk berken, veel water, eindeloze meren lijken het soms, het is een soort moerasgebied waar we doorheen rijden. Hier en daar een houtfabriek, een dorp of soms gewoon een verzameling - in onze ogen - krotten. Hier en daar zien we nog plukjes sneeuw.

De trein stopt ongeveer iedere vier uur, zodat je even naar buiten kan om de benen te strekken, een beetje frisse lucht in te ademen en te kijken naar het schouwspel van de baboesjkas die eten en drinken aanbieden.

Ze verkopen vooral bier en water, maar ook salades, broodjes en gedroogde vis. Het ziet er allemaal heel eetbaar uit, maar toch besluiten we om in de treinrestauratie te gaan eten. Daar zien we alle Nederlanders weer, sommige flink aangeschoten, anderen een beetje doelloos voor zich uit kijkend. Het leven in de trein is eigenlijk heel erg relaxed. Je eet wat, je slaapt wat, je kijkt een beetje naar buiten en je leest. Heel overzichtelijk! ;-) Bij Roeland heeft het geschommel van de trein helaas een ander effect: die wordt er een beetje ziek van. Waarschijnlijk een combinatie van het onderweg zijn, het andere eten en het geschommel: buikkrampen en verhoging is het gevolg. Dus met wat pillen, water en brood maar proberen om zoveel mogelijk te slapen. Het uitzicht is betrekkelijk eentonig: heel veel witte berken, geel riet en veel water. We komen langs plaatsen als Yekatarinenburg (al was dat midden in de nacht), Omsk en Novosibirsk.

Het leuke van de trein is dat het je door een gebied voert waar je eigenlijk niets te zoeken hebt en waar je normaal gesproken ook niet zou komen. Maar het is wel fascinerend om te zien, soms zit je urenlang naar buiten te kijken. Een spelletje doen is er niet bij, dan worden we allebei een beetje wagenziek. Het schommelt gewoon te erg daarvoor, helaas.

Het weer is en blijft prachtig: de lucht is strak blauw. Maar we kunnen merken dat we in Siberie zitten: het is fris buiten. Dat zorgt voor grappige tegenstellingen op de stations: de reizigers op hun slippertjes met een korte broek en een vest, de andere mensen dik ingepakt in hun winterjas en met een muts op.

De coupe wordt 2x per dag gezogen door de provodonitsja's, op iedere wagon zitten er twee, ze wisselen elkaar af. Ze zorgen ervoor dat de WC's schoon blijven, dat de gang en de coupes gezogen worden en ze waken erover dat iedereen op tijd weer instapt. We mogen er namelijk niet altijd uit, sommige stops zijn maar 2 minuten en dan is het niet de bedoeling dat je de trein verlaat.... Het gevolg van dit strenge regime is dat de trein keurig op tijd rijdt.

We zitten nu in een internetcafe in Irkutsk, morgen nemen we de bus naar het Baikal meer. Het hotel voldoet volgens de Lonely Planet niet aan de westerse standaard... en daar moeten we de schrijvers inderdaad gelijk geven. Het leek heel wat bij binnenkomst, maar de kamers (en dan vooral de badkamer) stamt nog uit de jaren 50. Maar goed, na vier dagen wassen in een treintoilet is iedere warme douche meer dan welkom! ;-)